आमचं गावच साताराय...

स्वारगेटला असे बरेच वयस्कर लोक भेटतात. ज्यांना गावाकडनं एसटीत बसवून दिलेलं असतं. स्वारगेटला उतरलं की पुढं त्यांचं त्यांनी बघायचं. एखादा नोकीया आणि कागदाच्या चिटूर्यावर लिहिलेला मोबाईल नंबर एवढंच काय ते सोबत. याच्यावर त्यांनी घर शोधायचं आणि गाठायचं.
त्यातल्या त्यात बरं माणूस बघून फोन लावून घ्यायचा, बस विचारायची.

आज असंच सिग्नलला रिक्षा थांबली अन् एक आजोबा रिक्षात येऊन बसले. बसले म्हणजे एकानं गडबडीत ढकललंच जवळपास. जाताना तो इसम सांगायला विसरला नाही की त्यांच्याकडनं फोन लावून घ्या. कुणाला फोन, कसला फोन काहीच सविस्तर न सांगता तो निघूनपण गेला. काहीच न कळल्यानं रिक्षावाला, मी अन् रिक्षातला अजून एकजण त्याला बघू लागलो. तोवर सिग्नल सुटला...

हिकडं बाबांची स्वतःच फोन करायची घाई. फोनमध्ये एकच कांडीय म्हणाले. मग रिक्षावाल्याने डोकं खायला सुरूवात केली.
"कुठं उतरायचंय?"
"हडपसर"
"........."
शेवटी आजोबांनी कुठं उतरायचं खात्री करायसाठी फोन लावला. पलीकडनं काय कोण बोलत हुतं कळलं नाही पण काय त ताळमेल लागत नव्हता. शेवटी न राहवून हातातला फोन घेतला अन म्हटलं मी बोलते. निरोप घेऊन सांगितला आणि म्हटलं आता निवांत बसा.

हा गोंधळ पाहून पलीकडं बसलेल्या माणसानी रितसर चौकशी सुरू केली. कुठं चाललाय वगैरे वगैरे. म्हटलं चालूदे यांचं... अन बाहेर बघायला सुरूवात केली. आजोबा सगळ्या प्राथमिक चौकशीला शहाण्या मुलासारखी उत्तरं देत होते.

"कोणत्या गावावरनं आलाय?"
"सातारा"
"सातारमधलं गाव कुठलं?"
‎ "आमचं गावच साताराय"

आयला! सातारचा माणूस... आपल्या भागचा माणूस... आमचं गावंच साताराय असं ठसक्यात सांगणारा... ऐकून भारी वाटलं. मी माझं गाव शेवटचं कवा सांगितलं हुतं... न्हाय आठवत...

‎तिसरं सिट फातीमा नगरलं उतरून गेलं अन मला बडबड कराय संधी मिळाली. मीपण सातारचीय ऐकून बाबांना आनंद झाला. आम्ही येतो आंदूरीला म्हटले. त्यांना रिक्षात बसवून गेलेला माणूस कोल्हापूरचा होता. तोपण बसमध्येच भेटलेला. इतका वेळ खरतर मला तो आजोबांचाच नातलग वाटत होता.

शेवटी स्टॉप आला अन् बाबा उतरले. पिशव्या हातात दिल्या. म्हटलं आता हे काय वळून पण बघणार नाय. पण... पैशे बिशे देऊन झाल्यावर थांबले की! निरोप म्हणून हाताने खूण केली. आणि काय वाटलं कुणास ठाऊक एकदम दोन्ही हात जोडून येतो म्हणाले. एखाद्या पैपावण्याचा निरोप घ्यावा तसं...
त्या क्षणी काय वाटलं सांगता यायचं न्हाई... पण लय बरं वाटलं... रोजच्या तकलादू शिष्टाचारांपेक्षा खरं वाटलं...