...दहावीची बोर्डाची परिक्षा सुरू होती आणि वस्तीवर कुणीतरी फेणे आणला होता. रात्री मी अभ्यास करताना जोडीला भाऊही चादरीत लपवून काहीतरी वाचत होता. काय आहे म्हणून बघितलं तर फास्टर फेणे! 'तुझी परिक्षा आहे तू अभ्यास कर' म्हणत त्याने पुस्तकाला हातही लावून दिला नव्हता. 'निदान चित्र तरी दाखव त्यातली' म्हणून गयावया केलं. तेव्हा पाहिलेलं फेणेचं चित्रंं आजही आठवतंय. ते पाहात असताना 'आता आपल्याला हे पुस्तक कधी वाचायला मिळणार?' या विचारानं खूप अस्वस्थ वाटलं होतं.
तो क्षण आणि फेणे तेव्हापासून लक्षातंय. गुगलवर पुस्तकं शोधत असताना कायम या पुस्तकांची कव्हरं पाहून मनाचं समाधान करून घ्यायचे. कधीतरी आख्खाच्या आख्खा संच विकत घ्यायचा ठरवलं होतं. पण अगदी रानडेला गेल्यावरही कधी उत्कर्षला जाणं झालं तरी आणि एरवीही कुठल्या दुकानात जाऊन विकत घ्यायची हिंमत कधीच झाली नाही.
पुण्यात संमेलन लागलं आणि तिथे पुन्हा फेणे दिसला. पहिल्या दिवशी पाहूनच मनाचं समाधान करून घेतलं. पण दुसर्या दिवशी पुन्हा ती पुस्तकं इतक्या जवळ असूनही आपण घेऊ शकत नाहीये या विचारानं अजूनच कसंतरी वाटायला लागलं. शेवटी मनाची हिंमत करून संच खरेदी केला. खूप भीती आणि आनंद दोन्ही वाटलं होतं. गोष्टीच्या पुस्तकावर इतके पैसे घालवले म्हटल्यावर घरच्यांनी चांगलीच खरडपट्टी काढली असती. प्रबोधिनीतल्या कामाचे ६,००० मिळायचे तेव्हा. आपण फार कमवत नाही त्यामुळं आपण अशी चैन करणं योग्य नाही सतत वाटत राहायचं. घरी गेल्यावर पुस्तकाचा बॉक्स बेडमध्ये लपवून ठेवला.
शेवटी कधीतरी खुलासा केलाच पण तोवर ओरडण्याइतकंही कुणी शिल्लक राहीलं नव्हतं. मधेअधे इतर पुस्तकं वाचली पण फेणे लांबच राहिला. गंमत म्हणजे तोच सगळ्यात जवळचा होता. सगळा संच अजूनही पूर्ण झालेला नाहीये. आणि होणारही नाही हे कळून चुकलंय कारण ती ओढ नाही राहिली आता. आणि तसा वेळही. गोष्टीची पुस्तकं वाचण्याइतकं आयुष्यंही सोपं राहिलं नाही.
खरं तर लिहायचंही नव्हतं पण त्याला पुन्हा गुंडाळून ठेवताना काही त् निरोप असावा म्हणून...
