"नेहमीच्या शहरातच रस्ता चुकल्यानंतर..

.. फुरसुंगी समजून पुणे स्टेशनची बस! पुढे कुठेतरी आल्यावर जाणलं.. तिथेच उतरून घराकडं जाणारी बस शोधत... एकूण तीन स्टॉपवर विचारलं .. तिथं  उभ्या असणार्यांना माहिती नव्हतं त्यांना हव्या असणार्या बस व्यतिरिक्त तिथून काय जातं. मग काय!
रस्ता उलटा चालून झाला, सरळ पण.. चौक तरी जागेवरच होता कुठला तरी.. कधी नव्हं ते नाव वाचलं चौकाचं.. एकदम अनोळखी! ( शास्त्री वगैरे पाहिजे होतं ..)
शेवटी एका पस्तीशीच्या इसमानं सांगितलं," त्या गणपतीच्या मंदिराच्या रस्त्याने आत जा.. पुढे आहे बसस्टॉप.."
गणपतीचं मंदिर सापडलं.. बस स्टॉप पण सापडला. ( एक संपूर्ण खोल श्वास ..)
.. आता बस येईना लवकर एवढं करून.
आजुबाजूचे दाढीचे खूंट वाढवलेले चेहरे दोन वेळा इकडून तिकडे..
उगाच अस्वस्थता..
जोडीला पाऊस डोक्यावर रिपरिपता..
रस्ता तसाच सामसूम..
ही समोरून एक आई आणि तिची ट्युशनवाली पोरगी गेली..
त्यांना विचारावं का?
पण काय ?
आता बसस्टॉप तर सापडला.. पण बस? येईल ती ही. तिच्या वेळेनुसार..
" रिक्षानं जावं का?"
"नको! अशानं पळायची सवय लागेल. आणि पास आहे ना पुर्ण पुण्याचा! ( काय फरक पडतो! " )
"पण उशीर होतोय.. ती दरवाजाकडे बघत बसली असेल.."
अस्वस्थता क्रमांक दोन!
"भूक लागलीय.. वडापाव वगैरे ? दिसत नाही पण जवळपास कुठंच! सगळे रसवंतीवाले.. "
मस्तकात एक छोटीशी चमक..अस्वस्थता क्रमांक ती....
ह्याच आजुबाजूला ' साधू संत येती घरा..' वगैरे.
हुश्श! दिलासा नंबर एक!
एक पोरगी आली स्टोलवाली..
..नंबर दोन !!
शेवटी बसही..
..नंबर तीन !!!
बस वैदवाडीपर्यंत आलीय .. "ठिक आहे आता सगळं. "
"म्हणजे काय ?"
" घरी पोहोचेल!"
"म्हणजे कुठे ? घर कुठे असतं?
"ती म्हणते, ' आई असते तिथं घर असतं!"
"चला, आई आहे."
"म्हणजे घर आहे!"
"बाकी हे रोज-रोज घरी गेलंच पाहिजे का?"
"हा काय प्रश्न आहे? गेलंच पाहिजे.."
"कशासाठी ?"
"पोटासाठी बहुतेक!" ( भुकच मोठी! )
"चहाच्या पाण्यासाठी आणि भाकरीच्या तुकड्यासाठी... 'तुकडा !' भाकरीचा आणि कशाचा.. काळजाचा वगैरे बिलकूल नाही!"
"आणि एकंदर आजचा दिवस ?"
"नेहमीच्या शहरातच रस्ता चुकल्यानंतरचा.. पावसातला.. नेहमीप्रमाणे आतल्या थोड्याशा मोडकळीचा.. आणि थोड्या बांधकामाचा.........................................
बाकी पालखी गेलीय.. मागं कचरा थोडासा आणि पाऊस आहे किंचीत.. "