सबको जाना है एक दिन!

"भैय्या रेसकोर्स तक छोडेगे क्या?" म्हणत ती रिक्षाजवळ येऊन थांबली. रिक्षावाला "हो" म्हणाला. त्यावर तिने पुन्हा सभ्यपणे "बैठू क्या?" विचारलं. रिक्षावाल्यानं फक्त मान हलवली.
ते "बैठू क्या?" एेकायला खरंच बरं वाटलं. पण तो आवाज वेगळा आहे जाणवलं. रिक्षाच्या एका टोकालाच बसली ती. विशेष म्हणजे समोरच्या दांडीला एकदम सरळ हात पकडून. एरवी धपकन रेलून बसनार्यांपेक्षा वेगळीच होती ही. थोड्या अंतरावर गेल्यावर अजून एक प्रवासी रिक्षात बसणार तेव्हा तिने जागेवरून अजिबात न हलता "दीदी आप इस तरफ आव" म्हणत मला तिच्या बाजूला बसायला सांगितलं. दुसर्यांदा आश्चर्य वाटलं. माहिती नाही का पण मी तोपर्यंत शेजारी बसलेल्या चेहऱ्याकडे पाहिलंही नव्हतं. फक्त काळ्या रंगाची साडी नेसली आहे इतकंच लक्षात आलेलं आणि ती वेगळेपणाची जाणीव. आजपर्यंतच्या प्रवासात अशी सोबत मिळालीच नव्हती. तितक्यात बाजूने भगतसिंग ट्रस्टची गाडी प्रेत घेऊन जाताना दिसली. आधीच मुड खराब आणि त्यातून सकाळी सकाळी सफेद कापडात गुंडाळलेलं प्रेत बघून अजूनच कसंतरी वाटलं... मी एकटक त्या प्रेताकडे बघत असताना मागून काहीतरी पुटपुटल्याचा आवाज आला. दचकून वळून बघितलं आणि "काय" म्हणून विचारलं त्यावर, "सबको जाना है एक दिन!" ती पुन्हा पुटपुटली आणि हसली.
का कुणास ठाऊक पण असं वाटलं की तिच्या त्या म्हणण्याला खास अर्थ होता... त्या हसण्यालाही... ते 'सबको' फार वेगळं होतं तिथे. फारच... तेवढंच ध्यानात ठेवलंय... बाकी काय...