ते चौदा ते..

तसं तर मनाने असं काही ठरवलेलं नसतं पण पाऊस आला की थोडं तरी भिजणं होतंच.. नकळत खिडकीतून बाहेर हात काढून दोन थेंब झेलण्याइतकं तरी मन रसिक असतं. कँटीनच्या पत्र्यावरून गळणार्या थेंबांच्या आठवणीत भूतकाळतही जात.. नुकत्याच पुसलेल्या टेबलावरच्या राहून गेलेल्या पाण्याच्या रेघांपर्यंत पोहोचतं.. तिथून मग कुठेतरी राहून गेलेल्या चहाच्या ग्लासाच्या वर्तुळांभोवती.. हात मोडलेल्या खुर्चीपर्यंत जाऊन थोडसं हळहळत.. चुकचुकतं.. तिथून उठून पुढेच असलेल्या रिकाम्या टेबल खुर्च्यांभोवती घुटमळत.. तू तिथेच बसायचास ना.. आणि मी.........

तसं तर ते असं न ठरवताही कुठे कुठे राहून गेलेलं असतं.. कर्कटकाने बेंचवर कोरलेल्या नावावर .. खडूने रंगवलेल्या भिंतीवर.. फळ्याजवळ डस्टर आपटताच उडणार्या त्या प्रत्येक धुलिकणावर.. उत्तरपत्रिका घेताना टाकलेल्या चोरट्या कटाक्षांवर..आणि अजून कुठे कुठे .............

त्याने अजिबात ठरवलेलं नसतं पण तरीही शाळेतल्या चौदा पासून ते पार तिची पत्रिका आली असताना दिलवालेच्या गाण्यावर..
आणि त्याला कधीच न पोहोचवता आलेल्या चिठ्ठीवर तिचं आणि त्याचंही मन थोडं तरी झुरलेलं असतं..

आणि नंतरच्या प्रत्येक चौदाला ते अगदी तसंच न ठरवताच एकमेकांच्या मागावर निघालेलं असतं..�